KROŠNJA

Bez narativnog pješčara i bijednog obilježja, narod zapadne Srbije kao da nikada nije postojao. Jedine portrete i biografije dobili su tek nakon što su umrli. I njihovi klesari su bili seljaci. Istovremeno su bili naivni umjetnici, pjesnici, filozofi ili samo zanatlije, ali nisu bili ravnodušni. Kamenoresci između Ibra i Drine, Rudnika i Zlatara, između srpskih ustanaka i svjetskih ratova, antropomorfisali su svoje kamenje da bi kamenje čuvalo zavičaj, gorko se radujući još jednom proljeću, dobijanju bora od tetera da bi ponovo umrli.